Opowiadanie

Milczący_Prorok

To była zimna noc. Ciemne, burzowe chmury zasłaniały widok na gwiazdy i księżyc. Powietrze przeszyło wycie wilka. Szum lasu wydawał się nienaturalnie złowrogi i każdy szelest prszyprawiał o trwogę młodą podróżniczkę. Była sama, jedna na trakcie. Tak przynajmniej jej się wydawało. Nie mogła wiedzieć, co leci tuz nad nią kryjąc się za zasłoną chmur. W pewnym momencie,gdy spod chmur wyjrzała tarcza księżyca ujrzała wielkiego,czarnego kruka,którego błyszczące ślepia skierowane były prosto na nią.Przewróciła się na plecy a ptak wylądował przed nią.Długo wpatrywał się w nią,nie ruszając się,jednak ona lezała jak sparaliżowana,choć jej mózg pracował dwa razy szybciej. W pewnym momencie kruk zaczał się zmieniać, przed dziewczyną stanął mężczyzna w długim czarnym płaszczu.Jedyne,co łączyło go z krukiem,to czarne,przenikliwe oczy. Pokłonił się dziewczynie, wiedziała już, że to on miał ją ścigać.Do głowy przychodziły jej różne myśli,jednak była pewna powodu,dla którego ją ścigał. Nie powinna brac tego przedmiotu ze świątyni, wiedziała, ze przyniesie jej on zgube.Jednak pragnienie jakie nią kierowało było zbyt silne,by mogła je zdusić w sobie, moze to jego wina? -pomyślała dotykajac zawiniątka w jej kieszeni. Wciąż tam było, zawinięty w płótno gorący kryształ.Kamień zdawal się pulsować,własnym,wewnętrznym ciepłem. Był tak samo czarny jak oczy przybysza, o którym właśnie sobie przypomniała.Ów dziwny mężczyzna nadal stał przed nią i jakby czytał w jej duszy,powrócił dziwny strach,który poczuła,gdy dostrzegła kruka. On jedynie uśmiechnął się i czekał, az opowie mu wszystko.Wpatrując się w jakby hipnotyzujące oczy przybysza powoli zaczęła snuć opowieść.
-Ja wcale nie chciałam tego zabrać... - to jakby samo mnie "przyzywało",pragnienie było zbyt silne,musiałam ulec...
Kryształ stawał się coraz cieplejszy, w końcu zaczął parzyć.Dziewczyna jednak nie dawała niczego po sobie poznać,mężczyzna znów się uśmiechnął,jednak uśmiech ten był jedynie grymasem ust. Patrząc na jego twarz czuła, jakby patrzyła na dziób ptaka, który zupełnie nic nie wyrażał.Nagle i oczy straciły cały swój wyraz,mężczyzna odezwał się cicbym melodyjnym głosem:
-co zamierzałaś zrobić z kamieniem? Myslałaś, że uda Ci sie z nim tak po prostu odejść?
Dziewczyna nagle znów poczuła przypływ strachu,a mężczyzna jakby dobrze o tym wiedząc,roześmiał się dźwięcznie,lecz równie nagle spoważniał i spojrzał na nią,nadal leżącą na ziemi.
- Nie tak łatwo wynieśc cokolwiek ze świątyni Wszystkowidzącego Boga, jestes pierwszą osobą

Szkarłatna_gilotyna

To była zimna noc. Ciemne, burzowe chmury zasłaniały widok na gwiazdy i księżyc. Powietrze przeszyło wycie wilka. Szum lasu wydawał się nienaturalnie złowrogi i każdy szelest prszyprawiał o trwogę młodą podróżniczkę. Była sama, jedna na trakcie. Tak przynajmniej jej się wydawało. Nie mogła wiedzieć, co leci tuz nad nią kryjąc się za zasłoną chmur. W pewnym momencie,gdy spod chmur wyjrzała tarcza księżyca ujrzała wielkiego,czarnego kruka,którego błyszczące ślepia skierowane były prosto na nią.Przewróciła się na plecy a ptak wylądował przed nią.Długo wpatrywał się w nią,nie ruszając się,jednak ona lezała jak sparaliżowana,choć jej mózg pracował dwa razy szybciej. W pewnym momencie kruk zaczał się zmieniać, przed dziewczyną stanął mężczyzna w długim czarnym płaszczu.Jedyne,co łączyło go z krukiem,to czarne,przenikliwe oczy. Pokłonił się dziewczynie, wiedziała już, że to on miał ją ścigać.Do głowy przychodziły jej różne myśli,jednak była pewna powodu,dla którego ją ścigał. Nie powinna brac tego przedmiotu ze świątyni, wiedziała, ze przyniesie jej on zgube.Jednak pragnienie jakie nią kierowało było zbyt silne,by mogła je zdusić w sobie, moze to jego wina? -pomyślała dotykajac zawiniątka w jej kieszeni. Wciąż tam było, zawinięty w płótno gorący kryształ.Kamień zdawal się pulsować,własnym,wewnętrznym ciepłem. Był tak samo czarny jak oczy przybysza, o którym właśnie sobie przypomniała.Ów dziwny mężczyzna nadal stał przed nią i jakby czytał w jej duszy,powrócił dziwny strach,który poczuła,gdy dostrzegła kruka. On jedynie uśmiechnął się i czekał, az opowie mu wszystko.Wpatrując się w jakby hipnotyzujące oczy przybysza powoli zaczęła snuć opowieść.
-Ja wcale nie chciałam tego zabrać... - to jakby samo mnie "przyzywało",pragnienie było zbyt silne,musiałam ulec...
Kryształ stawał się coraz cieplejszy, w końcu zaczął parzyć.Dziewczyna jednak nie dawała niczego po sobie poznać,mężczyzna znów się uśmiechnął,jednak uśmiech ten był jedynie grymasem ust. Patrząc na jego twarz czuła, jakby patrzyła na dziób ptaka, który zupełnie nic nie wyrażał.Nagle i oczy straciły cały swój wyraz,mężczyzna odezwał się cicbym melodyjnym głosem:
-co zamierzałaś zrobić z kamieniem? Myslałaś, że uda Ci sie z nim tak po prostu odejść?
Dziewczyna nagle znów poczuła przypływ strachu,a mężczyzna jakby dobrze o tym wiedząc,roześmiał się dźwięcznie,lecz równie nagle spoważniał i spojrzał na nią,nadal leżącą na ziemi.
- Nie tak łatwo wynieśc cokolwiek ze świątyni Wszystkowidzącego Boga, jestes pierwszą osobą której się to udało,godne pochwały.masz pewne nadzwyczajne zdolności,które szkoda byłoby zmarnować...

Milczący_Prorok

To była zimna noc. Ciemne, burzowe chmury zasłaniały widok na gwiazdy i księżyc. Powietrze przeszyło wycie wilka. Szum lasu wydawał się nienaturalnie złowrogi i każdy szelest prszyprawiał o trwogę młodą podróżniczkę. Była sama, jedna na trakcie. Tak przynajmniej jej się wydawało. Nie mogła wiedzieć, co leci tuz nad nią kryjąc się za zasłoną chmur. W pewnym momencie,gdy spod chmur wyjrzała tarcza księżyca ujrzała wielkiego,czarnego kruka,którego błyszczące ślepia skierowane były prosto na nią.Przewróciła się na plecy a ptak wylądował przed nią.Długo wpatrywał się w nią,nie ruszając się,jednak ona lezała jak sparaliżowana,choć jej mózg pracował dwa razy szybciej. W pewnym momencie kruk zaczał się zmieniać, przed dziewczyną stanął mężczyzna w długim czarnym płaszczu.Jedyne,co łączyło go z krukiem,to czarne,przenikliwe oczy. Pokłonił się dziewczynie, wiedziała już, że to on miał ją ścigać.Do głowy przychodziły jej różne myśli,jednak była pewna powodu,dla którego ją ścigał. Nie powinna brac tego przedmiotu ze świątyni, wiedziała, ze przyniesie jej on zgube.Jednak pragnienie jakie nią kierowało było zbyt silne,by mogła je zdusić w sobie, moze to jego wina? -pomyślała dotykajac zawiniątka w jej kieszeni. Wciąż tam było, zawinięty w płótno gorący kryształ.Kamień zdawal się pulsować,własnym,wewnętrznym ciepłem. Był tak samo czarny jak oczy przybysza, o którym właśnie sobie przypomniała.Ów dziwny mężczyzna nadal stał przed nią i jakby czytał w jej duszy,powrócił dziwny strach,który poczuła,gdy dostrzegła kruka. On jedynie uśmiechnął się i czekał, az opowie mu wszystko.Wpatrując się w jakby hipnotyzujące oczy przybysza powoli zaczęła snuć opowieść.
-Ja wcale nie chciałam tego zabrać... - to jakby samo mnie "przyzywało",pragnienie było zbyt silne,musiałam ulec...
Kryształ stawał się coraz cieplejszy, w końcu zaczął parzyć.Dziewczyna jednak nie dawała niczego po sobie poznać,mężczyzna znów się uśmiechnął,jednak uśmiech ten był jedynie grymasem ust. Patrząc na jego twarz czuła, jakby patrzyła na dziób ptaka, który zupełnie nic nie wyrażał.Nagle i oczy straciły cały swój wyraz,mężczyzna odezwał się cicbym melodyjnym głosem:
-co zamierzałaś zrobić z kamieniem? Myslałaś, że uda Ci sie z nim tak po prostu odejść?
Dziewczyna nagle znów poczuła przypływ strachu,a mężczyzna jakby dobrze o tym wiedząc,roześmiał się dźwięcznie,lecz równie nagle spoważniał i spojrzał na nią,nadal leżącą na ziemi.
- Nie tak łatwo wynieśc cokolwiek ze świątyni Wszystkowidzącego Boga, jestes pierwszą osobą której się to udało,godne pochwały.masz pewne nadzwyczajne zdolności,które szkoda byłoby zmarnować... Mamy dla ciebie pewną propozycje, nie, nie przesłyszałaś sie, MAMY...

Szkarłatna_gilotyna

To była zimna noc. Ciemne, burzowe chmury zasłaniały widok na gwiazdy i księżyc. Powietrze przeszyło wycie wilka. Szum lasu wydawał się nienaturalnie złowrogi i każdy szelest prszyprawiał o trwogę młodą podróżniczkę. Była sama, jedna na trakcie. Tak przynajmniej jej się wydawało. Nie mogła wiedzieć, co leci tuz nad nią kryjąc się za zasłoną chmur. W pewnym momencie,gdy spod chmur wyjrzała tarcza księżyca ujrzała wielkiego,czarnego kruka,którego błyszczące ślepia skierowane były prosto na nią.Przewróciła się na plecy a ptak wylądował przed nią.Długo wpatrywał się w nią,nie ruszając się,jednak ona lezała jak sparaliżowana,choć jej mózg pracował dwa razy szybciej. W pewnym momencie kruk zaczał się zmieniać, przed dziewczyną stanął mężczyzna w długim czarnym płaszczu.Jedyne,co łączyło go z krukiem,to czarne,przenikliwe oczy. Pokłonił się dziewczynie, wiedziała już, że to on miał ją ścigać.Do głowy przychodziły jej różne myśli,jednak była pewna powodu,dla którego ją ścigał. Nie powinna brac tego przedmiotu ze świątyni, wiedziała, ze przyniesie jej on zgube.Jednak pragnienie jakie nią kierowało było zbyt silne,by mogła je zdusić w sobie, moze to jego wina? -pomyślała dotykajac zawiniątka w jej kieszeni. Wciąż tam było, zawinięty w płótno gorący kryształ.Kamień zdawal się pulsować,własnym,wewnętrznym ciepłem. Był tak samo czarny jak oczy przybysza, o którym właśnie sobie przypomniała.Ów dziwny mężczyzna nadal stał przed nią i jakby czytał w jej duszy,powrócił dziwny strach,który poczuła,gdy dostrzegła kruka. On jedynie uśmiechnął się i czekał, az opowie mu wszystko.Wpatrując się w jakby hipnotyzujące oczy przybysza powoli zaczęła snuć opowieść.
-Ja wcale nie chciałam tego zabrać... - to jakby samo mnie "przyzywało",pragnienie było zbyt silne,musiałam ulec...
Kryształ stawał się coraz cieplejszy, w końcu zaczął parzyć.Dziewczyna jednak nie dawała niczego po sobie poznać,mężczyzna znów się uśmiechnął,jednak uśmiech ten był jedynie grymasem ust. Patrząc na jego twarz czuła, jakby patrzyła na dziób ptaka, który zupełnie nic nie wyrażał.Nagle i oczy straciły cały swój wyraz,mężczyzna odezwał się cicbym melodyjnym głosem:
-co zamierzałaś zrobić z kamieniem? Myslałaś, że uda Ci sie z nim tak po prostu odejść?
Dziewczyna nagle znów poczuła przypływ strachu,a mężczyzna jakby dobrze o tym wiedząc,roześmiał się dźwięcznie,lecz równie nagle spoważniał i spojrzał na nią,nadal leżącą na ziemi.
- Nie tak łatwo wynieśc cokolwiek ze świątyni Wszystkowidzącego Boga, jestes pierwszą osobą której się to udało,godne pochwały.masz pewne nadzwyczajne zdolności,które szkoda byłoby zmarnować... Mamy dla ciebie pewną propozycje, nie, nie przesłyszałaś sie, MAMY...
-jak to... MACIE?? -zdziwiła się - jest was więcej? ale... jak...

Milczący_Prorok

To była zimna noc. Ciemne, burzowe chmury zasłaniały widok na gwiazdy i księżyc. Powietrze przeszyło wycie wilka. Szum lasu wydawał się nienaturalnie złowrogi i każdy szelest prszyprawiał o trwogę młodą podróżniczkę. Była sama, jedna na trakcie. Tak przynajmniej jej się wydawało. Nie mogła wiedzieć, co leci tuz nad nią kryjąc się za zasłoną chmur. W pewnym momencie,gdy spod chmur wyjrzała tarcza księżyca ujrzała wielkiego,czarnego kruka,którego błyszczące ślepia skierowane były prosto na nią.Przewróciła się na plecy a ptak wylądował przed nią.Długo wpatrywał się w nią,nie ruszając się,jednak ona lezała jak sparaliżowana,choć jej mózg pracował dwa razy szybciej. W pewnym momencie kruk zaczał się zmieniać, przed dziewczyną stanął mężczyzna w długim czarnym płaszczu.Jedyne,co łączyło go z krukiem,to czarne,przenikliwe oczy. Pokłonił się dziewczynie, wiedziała już, że to on miał ją ścigać.Do głowy przychodziły jej różne myśli,jednak była pewna powodu,dla którego ją ścigał. Nie powinna brac tego przedmiotu ze świątyni, wiedziała, ze przyniesie jej on zgube.Jednak pragnienie jakie nią kierowało było zbyt silne,by mogła je zdusić w sobie, moze to jego wina? -pomyślała dotykajac zawiniątka w jej kieszeni. Wciąż tam było, zawinięty w płótno gorący kryształ.Kamień zdawal się pulsować,własnym,wewnętrznym ciepłem. Był tak samo czarny jak oczy przybysza, o którym właśnie sobie przypomniała.Ów dziwny mężczyzna nadal stał przed nią i jakby czytał w jej duszy,powrócił dziwny strach,który poczuła,gdy dostrzegła kruka. On jedynie uśmiechnął się i czekał, az opowie mu wszystko.Wpatrując się w jakby hipnotyzujące oczy przybysza powoli zaczęła snuć opowieść.
-Ja wcale nie chciałam tego zabrać... - to jakby samo mnie "przyzywało",pragnienie było zbyt silne,musiałam ulec...
Kryształ stawał się coraz cieplejszy, w końcu zaczął parzyć.Dziewczyna jednak nie dawała niczego po sobie poznać,mężczyzna znów się uśmiechnął,jednak uśmiech ten był jedynie grymasem ust. Patrząc na jego twarz czuła, jakby patrzyła na dziób ptaka, który zupełnie nic nie wyrażał.Nagle i oczy straciły cały swój wyraz,mężczyzna odezwał się cicbym melodyjnym głosem:
-co zamierzałaś zrobić z kamieniem? Myslałaś, że uda Ci sie z nim tak po prostu odejść?
Dziewczyna nagle znów poczuła przypływ strachu,a mężczyzna jakby dobrze o tym wiedząc,roześmiał się dźwięcznie,lecz równie nagle spoważniał i spojrzał na nią,nadal leżącą na ziemi.
- Nie tak łatwo wynieśc cokolwiek ze świątyni Wszystkowidzącego Boga, jestes pierwszą osobą której się to udało,godne pochwały.masz pewne nadzwyczajne zdolności,które szkoda byłoby zmarnować... Mamy dla ciebie pewną propozycje, nie, nie przesłyszałaś sie, MAMY...
-jak to... MACIE?? -zdziwiła się - jest was więcej? ale... jak...
- Jesteśmy starożytnym zakonem magów.

Szkarłatna_gilotyna

To była zimna noc. Ciemne, burzowe chmury zasłaniały widok na gwiazdy i księżyc. Powietrze przeszyło wycie wilka. Szum lasu wydawał się nienaturalnie złowrogi i każdy szelest prszyprawiał o trwogę młodą podróżniczkę. Była sama, jedna na trakcie. Tak przynajmniej jej się wydawało. Nie mogła wiedzieć, co leci tuz nad nią kryjąc się za zasłoną chmur. W pewnym momencie,gdy spod chmur wyjrzała tarcza księżyca ujrzała wielkiego,czarnego kruka,którego błyszczące ślepia skierowane były prosto na nią.Przewróciła się na plecy a ptak wylądował przed nią.Długo wpatrywał się w nią,nie ruszając się,jednak ona lezała jak sparaliżowana,choć jej mózg pracował dwa razy szybciej. W pewnym momencie kruk zaczał się zmieniać, przed dziewczyną stanął mężczyzna w długim czarnym płaszczu.Jedyne,co łączyło go z krukiem,to czarne,przenikliwe oczy. Pokłonił się dziewczynie, wiedziała już, że to on miał ją ścigać.Do głowy przychodziły jej różne myśli,jednak była pewna powodu,dla którego ją ścigał. Nie powinna brac tego przedmiotu ze świątyni, wiedziała, ze przyniesie jej on zgube.Jednak pragnienie jakie nią kierowało było zbyt silne,by mogła je zdusić w sobie, moze to jego wina? -pomyślała dotykajac zawiniątka w jej kieszeni. Wciąż tam było, zawinięty w płótno gorący kryształ.Kamień zdawal się pulsować,własnym,wewnętrznym ciepłem. Był tak samo czarny jak oczy przybysza, o którym właśnie sobie przypomniała.Ów dziwny mężczyzna nadal stał przed nią i jakby czytał w jej duszy,powrócił dziwny strach,który poczuła,gdy dostrzegła kruka. On jedynie uśmiechnął się i czekał, az opowie mu wszystko.Wpatrując się w jakby hipnotyzujące oczy przybysza powoli zaczęła snuć opowieść.
-Ja wcale nie chciałam tego zabrać... - to jakby samo mnie "przyzywało",pragnienie było zbyt silne,musiałam ulec...
Kryształ stawał się coraz cieplejszy, w końcu zaczął parzyć.Dziewczyna jednak nie dawała niczego po sobie poznać,mężczyzna znów się uśmiechnął,jednak uśmiech ten był jedynie grymasem ust. Patrząc na jego twarz czuła, jakby patrzyła na dziób ptaka, który zupełnie nic nie wyrażał.Nagle i oczy straciły cały swój wyraz,mężczyzna odezwał się cicbym melodyjnym głosem:
-co zamierzałaś zrobić z kamieniem? Myslałaś, że uda Ci sie z nim tak po prostu odejść?
Dziewczyna nagle znów poczuła przypływ strachu,a mężczyzna jakby dobrze o tym wiedząc,roześmiał się dźwięcznie,lecz równie nagle spoważniał i spojrzał na nią,nadal leżącą na ziemi.
- Nie tak łatwo wynieśc cokolwiek ze świątyni Wszystkowidzącego Boga, jestes pierwszą osobą której się to udało,godne pochwały.masz pewne nadzwyczajne zdolności,które szkoda byłoby zmarnować... Mamy dla ciebie pewną propozycje, nie, nie przesłyszałaś sie, MAMY...
-jak to... MACIE?? -zdziwiła się - jest was więcej? ale... jak...
- Jesteśmy starożytnym zakonem magów.
-oh... - z piersi dziewczyny wyrwał się stłumiony okrzyk- to dlatego... no tak...

Lugo33

To była zimna noc. Ciemne, burzowe chmury zasłaniały widok na gwiazdy i księżyc. Powietrze przeszyło wycie wilka. Szum lasu wydawał się nienaturalnie złowrogi i każdy szelest prszyprawiał o trwogę młodą podróżniczkę. Była sama, jedna na trakcie. Tak przynajmniej jej się wydawało. Nie mogła wiedzieć, co leci tuz nad nią kryjąc się za zasłoną chmur. W pewnym momencie,gdy spod chmur wyjrzała tarcza księżyca ujrzała wielkiego,czarnego kruka,którego błyszczące ślepia skierowane były prosto na nią.Przewróciła się na plecy a ptak wylądował przed nią.Długo wpatrywał się w nią,nie ruszając się,jednak ona lezała jak sparaliżowana,choć jej mózg pracował dwa razy szybciej. W pewnym momencie kruk zaczał się zmieniać, przed dziewczyną stanął mężczyzna w długim czarnym płaszczu.Jedyne,co łączyło go z krukiem,to czarne,przenikliwe oczy. Pokłonił się dziewczynie, wiedziała już, że to on miał ją ścigać.Do głowy przychodziły jej różne myśli,jednak była pewna powodu,dla którego ją ścigał. Nie powinna brac tego przedmiotu ze świątyni, wiedziała, ze przyniesie jej on zgube.Jednak pragnienie jakie nią kierowało było zbyt silne,by mogła je zdusić w sobie, moze to jego wina? -pomyślała dotykajac zawiniątka w jej kieszeni. Wciąż tam było, zawinięty w płótno gorący kryształ.Kamień zdawal się pulsować,własnym,wewnętrznym ciepłem. Był tak samo czarny jak oczy przybysza, o którym właśnie sobie przypomniała.Ów dziwny mężczyzna nadal stał przed nią i jakby czytał w jej duszy,powrócił dziwny strach,który poczuła,gdy dostrzegła kruka. On jedynie uśmiechnął się i czekał, az opowie mu wszystko.Wpatrując się w jakby hipnotyzujące oczy przybysza powoli zaczęła snuć opowieść.
-Ja wcale nie chciałam tego zabrać... - to jakby samo mnie "przyzywało",pragnienie było zbyt silne,musiałam ulec...
Kryształ stawał się coraz cieplejszy, w końcu zaczął parzyć.Dziewczyna jednak nie dawała niczego po sobie poznać,mężczyzna znów się uśmiechnął,jednak uśmiech ten był jedynie grymasem ust. Patrząc na jego twarz czuła, jakby patrzyła na dziób ptaka, który zupełnie nic nie wyrażał.Nagle i oczy straciły cały swój wyraz,mężczyzna odezwał się cicbym melodyjnym głosem:
-co zamierzałaś zrobić z kamieniem? Myslałaś, że uda Ci sie z nim tak po prostu odejść?
Dziewczyna nagle znów poczuła przypływ strachu,a mężczyzna jakby dobrze o tym wiedząc,roześmiał się dźwięcznie,lecz równie nagle spoważniał i spojrzał na nią,nadal leżącą na ziemi.
- Nie tak łatwo wynieśc cokolwiek ze świątyni Wszystkowidzącego Boga, jestes pierwszą osobą której się to udało,godne pochwały.masz pewne nadzwyczajne zdolności,które szkoda byłoby zmarnować... Mamy dla ciebie pewną propozycje, nie, nie przesłyszałaś sie, MAMY...
-jak to... MACIE?? -zdziwiła się - jest was więcej? ale... jak...
- Jesteśmy starożytnym zakonem magów.
-oh... - z piersi dziewczyny wyrwał się stłumiony okrzyk- to dlatego... no tak...
-Chyba wiesz co cię czeka, jeżeli nam odmówisz? - zapytał mężczyzna z pewnym naciskiem w głosie.

Milczący_Prorok

To była zimna noc. Ciemne, burzowe chmury zasłaniały widok na gwiazdy i księżyc. Powietrze przeszyło wycie wilka. Szum lasu wydawał się nienaturalnie złowrogi i każdy szelest prszyprawiał o trwogę młodą podróżniczkę. Była sama, jedna na trakcie. Tak przynajmniej jej się wydawało. Nie mogła wiedzieć, co leci tuz nad nią kryjąc się za zasłoną chmur. W pewnym momencie,gdy spod chmur wyjrzała tarcza księżyca ujrzała wielkiego,czarnego kruka,którego błyszczące ślepia skierowane były prosto na nią.Przewróciła się na plecy a ptak wylądował przed nią.Długo wpatrywał się w nią,nie ruszając się,jednak ona lezała jak sparaliżowana,choć jej mózg pracował dwa razy szybciej. W pewnym momencie kruk zaczał się zmieniać, przed dziewczyną stanął mężczyzna w długim czarnym płaszczu.Jedyne,co łączyło go z krukiem,to czarne,przenikliwe oczy. Pokłonił się dziewczynie, wiedziała już, że to on miał ją ścigać.Do głowy przychodziły jej różne myśli,jednak była pewna powodu,dla którego ją ścigał. Nie powinna brac tego przedmiotu ze świątyni, wiedziała, ze przyniesie jej on zgube.Jednak pragnienie jakie nią kierowało było zbyt silne,by mogła je zdusić w sobie, moze to jego wina? -pomyślała dotykajac zawiniątka w jej kieszeni. Wciąż tam było, zawinięty w płótno gorący kryształ.Kamień zdawal się pulsować,własnym,wewnętrznym ciepłem. Był tak samo czarny jak oczy przybysza, o którym właśnie sobie przypomniała.Ów dziwny mężczyzna nadal stał przed nią i jakby czytał w jej duszy,powrócił dziwny strach,który poczuła,gdy dostrzegła kruka. On jedynie uśmiechnął się i czekał, az opowie mu wszystko.Wpatrując się w jakby hipnotyzujące oczy przybysza powoli zaczęła snuć opowieść.
-Ja wcale nie chciałam tego zabrać... - to jakby samo mnie "przyzywało",pragnienie było zbyt silne,musiałam ulec...
Kryształ stawał się coraz cieplejszy, w końcu zaczął parzyć.Dziewczyna jednak nie dawała niczego po sobie poznać,mężczyzna znów się uśmiechnął,jednak uśmiech ten był jedynie grymasem ust. Patrząc na jego twarz czuła, jakby patrzyła na dziób ptaka, który zupełnie nic nie wyrażał.Nagle i oczy straciły cały swój wyraz,mężczyzna odezwał się cicbym melodyjnym głosem:
-co zamierzałaś zrobić z kamieniem? Myslałaś, że uda Ci sie z nim tak po prostu odejść?
Dziewczyna nagle znów poczuła przypływ strachu,a mężczyzna jakby dobrze o tym wiedząc,roześmiał się dźwięcznie,lecz równie nagle spoważniał i spojrzał na nią,nadal leżącą na ziemi.
- Nie tak łatwo wynieśc cokolwiek ze świątyni Wszystkowidzącego Boga, jestes pierwszą osobą której się to udało,godne pochwały.masz pewne nadzwyczajne zdolności,które szkoda byłoby zmarnować... Mamy dla ciebie pewną propozycje, nie, nie przesłyszałaś sie, MAMY...
-jak to... MACIE?? -zdziwiła się - jest was więcej? ale... jak...
- Jesteśmy starożytnym zakonem magów.
-oh... - z piersi dziewczyny wyrwał się stłumiony okrzyk- to dlatego... no tak...
-Chyba wiesz co cię czeka, jeżeli nam odmówisz? - zapytał mężczyzna z pewnym naciskiem w głosie.
Dziewczyna tylko spojrzała na czubki swoich butów i kiwnęła głową.

Lugo33

To była zimna noc. Ciemne, burzowe chmury zasłaniały widok na gwiazdy i księżyc. Powietrze przeszyło wycie wilka. Szum lasu wydawał się nienaturalnie złowrogi i każdy szelest prszyprawiał o trwogę młodą podróżniczkę. Była sama, jedna na trakcie. Tak przynajmniej jej się wydawało. Nie mogła wiedzieć, co leci tuz nad nią kryjąc się za zasłoną chmur. W pewnym momencie,gdy spod chmur wyjrzała tarcza księżyca ujrzała wielkiego,czarnego kruka,którego błyszczące ślepia skierowane były prosto na nią.Przewróciła się na plecy a ptak wylądował przed nią.Długo wpatrywał się w nią,nie ruszając się,jednak ona lezała jak sparaliżowana,choć jej mózg pracował dwa razy szybciej. W pewnym momencie kruk zaczał się zmieniać, przed dziewczyną stanął mężczyzna w długim czarnym płaszczu.Jedyne,co łączyło go z krukiem,to czarne,przenikliwe oczy. Pokłonił się dziewczynie, wiedziała już, że to on miał ją ścigać.Do głowy przychodziły jej różne myśli,jednak była pewna powodu,dla którego ją ścigał. Nie powinna brac tego przedmiotu ze świątyni, wiedziała, ze przyniesie jej on zgube.Jednak pragnienie jakie nią kierowało było zbyt silne,by mogła je zdusić w sobie, moze to jego wina? -pomyślała dotykajac zawiniątka w jej kieszeni. Wciąż tam było, zawinięty w płótno gorący kryształ.Kamień zdawal się pulsować,własnym,wewnętrznym ciepłem. Był tak samo czarny jak oczy przybysza, o którym właśnie sobie przypomniała.Ów dziwny mężczyzna nadal stał przed nią i jakby czytał w jej duszy,powrócił dziwny strach,który poczuła,gdy dostrzegła kruka. On jedynie uśmiechnął się i czekał, az opowie mu wszystko.Wpatrując się w jakby hipnotyzujące oczy przybysza powoli zaczęła snuć opowieść.
-Ja wcale nie chciałam tego zabrać... - to jakby samo mnie "przyzywało",pragnienie było zbyt silne,musiałam ulec...
Kryształ stawał się coraz cieplejszy, w końcu zaczął parzyć.Dziewczyna jednak nie dawała niczego po sobie poznać,mężczyzna znów się uśmiechnął,jednak uśmiech ten był jedynie grymasem ust. Patrząc na jego twarz czuła, jakby patrzyła na dziób ptaka, który zupełnie nic nie wyrażał.Nagle i oczy straciły cały swój wyraz,mężczyzna odezwał się cicbym melodyjnym głosem:
-co zamierzałaś zrobić z kamieniem? Myslałaś, że uda Ci sie z nim tak po prostu odejść?
Dziewczyna nagle znów poczuła przypływ strachu,a mężczyzna jakby dobrze o tym wiedząc,roześmiał się dźwięcznie,lecz równie nagle spoważniał i spojrzał na nią,nadal leżącą na ziemi.
- Nie tak łatwo wynieśc cokolwiek ze świątyni Wszystkowidzącego Boga, jestes pierwszą osobą której się to udało,godne pochwały.masz pewne nadzwyczajne zdolności,które szkoda byłoby zmarnować... Mamy dla ciebie pewną propozycje, nie, nie przesłyszałaś sie, MAMY...
-jak to... MACIE?? -zdziwiła się - jest was więcej? ale... jak...
- Jesteśmy starożytnym zakonem magów.
-oh... - z piersi dziewczyny wyrwał się stłumiony okrzyk- to dlatego... no tak...
-Chyba wiesz co cię czeka, jeżeli nam odmówisz? - zapytał mężczyzna z pewnym naciskiem w głosie.
Dziewczyna tylko spojrzała na czubki swoich butów i kiwnęła głową.
- Czyli widzę, że się rozumiemy, idealnie, idealnie - powiedział z nieukrywaną satysfakcją mag.

Szkarłatna_gilotyna

To była zimna noc. Ciemne, burzowe chmury zasłaniały widok na gwiazdy i księżyc. Powietrze przeszyło wycie wilka. Szum lasu wydawał się nienaturalnie złowrogi i każdy szelest prszyprawiał o trwogę młodą podróżniczkę. Była sama, jedna na trakcie. Tak przynajmniej jej się wydawało. Nie mogła wiedzieć, co leci tuz nad nią kryjąc się za zasłoną chmur. W pewnym momencie,gdy spod chmur wyjrzała tarcza księżyca ujrzała wielkiego,czarnego kruka,którego błyszczące ślepia skierowane były prosto na nią.Przewróciła się na plecy a ptak wylądował przed nią.Długo wpatrywał się w nią,nie ruszając się,jednak ona lezała jak sparaliżowana,choć jej mózg pracował dwa razy szybciej. W pewnym momencie kruk zaczał się zmieniać, przed dziewczyną stanął mężczyzna w długim czarnym płaszczu.Jedyne,co łączyło go z krukiem,to czarne,przenikliwe oczy. Pokłonił się dziewczynie, wiedziała już, że to on miał ją ścigać.Do głowy przychodziły jej różne myśli,jednak była pewna powodu,dla którego ją ścigał. Nie powinna brac tego przedmiotu ze świątyni, wiedziała, ze przyniesie jej on zgube.Jednak pragnienie jakie nią kierowało było zbyt silne,by mogła je zdusić w sobie, moze to jego wina? -pomyślała dotykajac zawiniątka w jej kieszeni. Wciąż tam było, zawinięty w płótno gorący kryształ.Kamień zdawal się pulsować,własnym,wewnętrznym ciepłem. Był tak samo czarny jak oczy przybysza, o którym właśnie sobie przypomniała.Ów dziwny mężczyzna nadal stał przed nią i jakby czytał w jej duszy,powrócił dziwny strach,który poczuła,gdy dostrzegła kruka. On jedynie uśmiechnął się i czekał, az opowie mu wszystko.Wpatrując się w jakby hipnotyzujące oczy przybysza powoli zaczęła snuć opowieść.
-Ja wcale nie chciałam tego zabrać... - to jakby samo mnie "przyzywało",pragnienie było zbyt silne,musiałam ulec...
Kryształ stawał się coraz cieplejszy, w końcu zaczął parzyć.Dziewczyna jednak nie dawała niczego po sobie poznać,mężczyzna znów się uśmiechnął,jednak uśmiech ten był jedynie grymasem ust. Patrząc na jego twarz czuła, jakby patrzyła na dziób ptaka, który zupełnie nic nie wyrażał.Nagle i oczy straciły cały swój wyraz,mężczyzna odezwał się cicbym melodyjnym głosem:
-co zamierzałaś zrobić z kamieniem? Myslałaś, że uda Ci sie z nim tak po prostu odejść?
Dziewczyna nagle znów poczuła przypływ strachu,a mężczyzna jakby dobrze o tym wiedząc,roześmiał się dźwięcznie,lecz równie nagle spoważniał i spojrzał na nią,nadal leżącą na ziemi.
- Nie tak łatwo wynieśc cokolwiek ze świątyni Wszystkowidzącego Boga, jestes pierwszą osobą której się to udało,godne pochwały.masz pewne nadzwyczajne zdolności,które szkoda byłoby zmarnować... Mamy dla ciebie pewną propozycje, nie, nie przesłyszałaś sie, MAMY...
-jak to... MACIE?? -zdziwiła się - jest was więcej? ale... jak...
- Jesteśmy starożytnym zakonem magów.
-oh... - z piersi dziewczyny wyrwał się stłumiony okrzyk- to dlatego... no tak...
-Chyba wiesz co cię czeka, jeżeli nam odmówisz? - zapytał mężczyzna z pewnym naciskiem w głosie.
Dziewczyna tylko spojrzała na czubki swoich butów i kiwnęła głową.
- Czyli widzę, że się rozumiemy, idealnie, idealnie - powiedział z nieukrywaną satysfakcją mag.
Do dziewczyny dopiero teraz dotarły konsekwencje wynikające ze słów maga i ogarnęło ją jeszcze większe przerażenie,zacisnęła dłonie lecz nadal wpatrywała sie jedynie w czubki swoich butów.

Milczący_Prorok

To była zimna noc. Ciemne, burzowe chmury zasłaniały widok na gwiazdy i księżyc. Powietrze przeszyło wycie wilka. Szum lasu wydawał się nienaturalnie złowrogi i każdy szelest prszyprawiał o trwogę młodą podróżniczkę. Była sama, jedna na trakcie. Tak przynajmniej jej się wydawało. Nie mogła wiedzieć, co leci tuz nad nią kryjąc się za zasłoną chmur. W pewnym momencie,gdy spod chmur wyjrzała tarcza księżyca ujrzała wielkiego,czarnego kruka,którego błyszczące ślepia skierowane były prosto na nią.Przewróciła się na plecy a ptak wylądował przed nią.Długo wpatrywał się w nią,nie ruszając się,jednak ona lezała jak sparaliżowana,choć jej mózg pracował dwa razy szybciej. W pewnym momencie kruk zaczał się zmieniać, przed dziewczyną stanął mężczyzna w długim czarnym płaszczu.Jedyne,co łączyło go z krukiem,to czarne,przenikliwe oczy. Pokłonił się dziewczynie, wiedziała już, że to on miał ją ścigać.Do głowy przychodziły jej różne myśli,jednak była pewna powodu,dla którego ją ścigał. Nie powinna brac tego przedmiotu ze świątyni, wiedziała, ze przyniesie jej on zgube.Jednak pragnienie jakie nią kierowało było zbyt silne,by mogła je zdusić w sobie, moze to jego wina? -pomyślała dotykajac zawiniątka w jej kieszeni. Wciąż tam było, zawinięty w płótno gorący kryształ.Kamień zdawal się pulsować,własnym,wewnętrznym ciepłem. Był tak samo czarny jak oczy przybysza, o którym właśnie sobie przypomniała.Ów dziwny mężczyzna nadal stał przed nią i jakby czytał w jej duszy,powrócił dziwny strach,który poczuła,gdy dostrzegła kruka. On jedynie uśmiechnął się i czekał, az opowie mu wszystko.Wpatrując się w jakby hipnotyzujące oczy przybysza powoli zaczęła snuć opowieść.
-Ja wcale nie chciałam tego zabrać... - to jakby samo mnie "przyzywało",pragnienie było zbyt silne,musiałam ulec...
Kryształ stawał się coraz cieplejszy, w końcu zaczął parzyć.Dziewczyna jednak nie dawała niczego po sobie poznać,mężczyzna znów się uśmiechnął,jednak uśmiech ten był jedynie grymasem ust. Patrząc na jego twarz czuła, jakby patrzyła na dziób ptaka, który zupełnie nic nie wyrażał.Nagle i oczy straciły cały swój wyraz,mężczyzna odezwał się cicbym melodyjnym głosem:
-co zamierzałaś zrobić z kamieniem? Myslałaś, że uda Ci sie z nim tak po prostu odejść?
Dziewczyna nagle znów poczuła przypływ strachu,a mężczyzna jakby dobrze o tym wiedząc,roześmiał się dźwięcznie,lecz równie nagle spoważniał i spojrzał na nią,nadal leżącą na ziemi.
- Nie tak łatwo wynieśc cokolwiek ze świątyni Wszystkowidzącego Boga, jestes pierwszą osobą której się to udało,godne pochwały.masz pewne nadzwyczajne zdolności,które szkoda byłoby zmarnować... Mamy dla ciebie pewną propozycje, nie, nie przesłyszałaś sie, MAMY...
-jak to... MACIE?? -zdziwiła się - jest was więcej? ale... jak...
- Jesteśmy starożytnym zakonem magów.
-oh... - z piersi dziewczyny wyrwał się stłumiony okrzyk- to dlatego... no tak...
-Chyba wiesz co cię czeka, jeżeli nam odmówisz? - zapytał mężczyzna z pewnym naciskiem w głosie.
Dziewczyna tylko spojrzała na czubki swoich butów i kiwnęła głową.
- Czyli widzę, że się rozumiemy, idealnie, idealnie - powiedział z nieukrywaną satysfakcją mag.
Do dziewczyny dopiero teraz dotarły konsekwencje wynikające ze słów maga i ogarnęło ją jeszcze większe przerażenie,zacisnęła dłonie lecz nadal wpatrywała sie jedynie w czubki swoich butów. Mag zbliżył się do niej i lekko uniósł jej głowę do góry chwytając za podbródek.

Lugo33

To była zimna noc. Ciemne, burzowe chmury zasłaniały widok na gwiazdy i księżyc. Powietrze przeszyło wycie wilka. Szum lasu wydawał się nienaturalnie złowrogi i każdy szelest prszyprawiał o trwogę młodą podróżniczkę. Była sama, jedna na trakcie. Tak przynajmniej jej się wydawało. Nie mogła wiedzieć, co leci tuz nad nią kryjąc się za zasłoną chmur. W pewnym momencie,gdy spod chmur wyjrzała tarcza księżyca ujrzała wielkiego,czarnego kruka,którego błyszczące ślepia skierowane były prosto na nią.Przewróciła się na plecy a ptak wylądował przed nią.Długo wpatrywał się w nią,nie ruszając się,jednak ona lezała jak sparaliżowana,choć jej mózg pracował dwa razy szybciej. W pewnym momencie kruk zaczał się zmieniać, przed dziewczyną stanął mężczyzna w długim czarnym płaszczu.Jedyne,co łączyło go z krukiem,to czarne,przenikliwe oczy. Pokłonił się dziewczynie, wiedziała już, że to on miał ją ścigać.Do głowy przychodziły jej różne myśli,jednak była pewna powodu,dla którego ją ścigał. Nie powinna brac tego przedmiotu ze świątyni, wiedziała, ze przyniesie jej on zgube.Jednak pragnienie jakie nią kierowało było zbyt silne,by mogła je zdusić w sobie, moze to jego wina? -pomyślała dotykajac zawiniątka w jej kieszeni. Wciąż tam było, zawinięty w płótno gorący kryształ.Kamień zdawal się pulsować,własnym,wewnętrznym ciepłem. Był tak samo czarny jak oczy przybysza, o którym właśnie sobie przypomniała.Ów dziwny mężczyzna nadal stał przed nią i jakby czytał w jej duszy,powrócił dziwny strach,który poczuła,gdy dostrzegła kruka. On jedynie uśmiechnął się i czekał, az opowie mu wszystko.Wpatrując się w jakby hipnotyzujące oczy przybysza powoli zaczęła snuć opowieść.
-Ja wcale nie chciałam tego zabrać... - to jakby samo mnie "przyzywało",pragnienie było zbyt silne,musiałam ulec...
Kryształ stawał się coraz cieplejszy, w końcu zaczął parzyć.Dziewczyna jednak nie dawała niczego po sobie poznać,mężczyzna znów się uśmiechnął,jednak uśmiech ten był jedynie grymasem ust. Patrząc na jego twarz czuła, jakby patrzyła na dziób ptaka, który zupełnie nic nie wyrażał.Nagle i oczy straciły cały swój wyraz,mężczyzna odezwał się cicbym melodyjnym głosem:
-co zamierzałaś zrobić z kamieniem? Myslałaś, że uda Ci sie z nim tak po prostu odejść?
Dziewczyna nagle znów poczuła przypływ strachu,a mężczyzna jakby dobrze o tym wiedząc,roześmiał się dźwięcznie,lecz równie nagle spoważniał i spojrzał na nią,nadal leżącą na ziemi.
- Nie tak łatwo wynieśc cokolwiek ze świątyni Wszystkowidzącego Boga, jestes pierwszą osobą której się to udało,godne pochwały.masz pewne nadzwyczajne zdolności,które szkoda byłoby zmarnować... Mamy dla ciebie pewną propozycje, nie, nie przesłyszałaś sie, MAMY...
-jak to... MACIE?? -zdziwiła się - jest was więcej? ale... jak...
- Jesteśmy starożytnym zakonem magów.
-oh... - z piersi dziewczyny wyrwał się stłumiony okrzyk- to dlatego... no tak...
-Chyba wiesz co cię czeka, jeżeli nam odmówisz? - zapytał mężczyzna z pewnym naciskiem w głosie.
Dziewczyna tylko spojrzała na czubki swoich butów i kiwnęła głową.
- Czyli widzę, że się rozumiemy, idealnie, idealnie - powiedział z nieukrywaną satysfakcją mag.
Do dziewczyny dopiero teraz dotarły konsekwencje wynikające ze słów maga i ogarnęło ją jeszcze większe przerażenie,zacisnęła dłonie lecz nadal wpatrywała sie jedynie w czubki swoich butów. Mag zbliżył się do niej i lekko uniósł jej głowę do góry chwytając za podbródek. Poczuła wszechogarniający ją dreszcz.

Szkarłatna_gilotyna

To była zimna noc. Ciemne, burzowe chmury zasłaniały widok na gwiazdy i księżyc. Powietrze przeszyło wycie wilka. Szum lasu wydawał się nienaturalnie złowrogi i każdy szelest prszyprawiał o trwogę młodą podróżniczkę. Była sama, jedna na trakcie. Tak przynajmniej jej się wydawało. Nie mogła wiedzieć, co leci tuz nad nią kryjąc się za zasłoną chmur. W pewnym momencie,gdy spod chmur wyjrzała tarcza księżyca ujrzała wielkiego,czarnego kruka,którego błyszczące ślepia skierowane były prosto na nią.Przewróciła się na plecy a ptak wylądował przed nią.Długo wpatrywał się w nią,nie ruszając się,jednak ona lezała jak sparaliżowana,choć jej mózg pracował dwa razy szybciej. W pewnym momencie kruk zaczał się zmieniać, przed dziewczyną stanął mężczyzna w długim czarnym płaszczu.Jedyne,co łączyło go z krukiem,to czarne,przenikliwe oczy. Pokłonił się dziewczynie, wiedziała już, że to on miał ją ścigać.Do głowy przychodziły jej różne myśli,jednak była pewna powodu,dla którego ją ścigał. Nie powinna brac tego przedmiotu ze świątyni, wiedziała, ze przyniesie jej on zgube.Jednak pragnienie jakie nią kierowało było zbyt silne,by mogła je zdusić w sobie, moze to jego wina? -pomyślała dotykajac zawiniątka w jej kieszeni. Wciąż tam było, zawinięty w płótno gorący kryształ.Kamień zdawal się pulsować,własnym,wewnętrznym ciepłem. Był tak samo czarny jak oczy przybysza, o którym właśnie sobie przypomniała.Ów dziwny mężczyzna nadal stał przed nią i jakby czytał w jej duszy,powrócił dziwny strach,który poczuła,gdy dostrzegła kruka. On jedynie uśmiechnął się i czekał, az opowie mu wszystko.Wpatrując się w jakby hipnotyzujące oczy przybysza powoli zaczęła snuć opowieść.
-Ja wcale nie chciałam tego zabrać... - to jakby samo mnie "przyzywało",pragnienie było zbyt silne,musiałam ulec...
Kryształ stawał się coraz cieplejszy, w końcu zaczął parzyć.Dziewczyna jednak nie dawała niczego po sobie poznać,mężczyzna znów się uśmiechnął,jednak uśmiech ten był jedynie grymasem ust. Patrząc na jego twarz czuła, jakby patrzyła na dziób ptaka, który zupełnie nic nie wyrażał.Nagle i oczy straciły cały swój wyraz,mężczyzna odezwał się cicbym melodyjnym głosem:
-co zamierzałaś zrobić z kamieniem? Myslałaś, że uda Ci sie z nim tak po prostu odejść?
Dziewczyna nagle znów poczuła przypływ strachu,a mężczyzna jakby dobrze o tym wiedząc,roześmiał się dźwięcznie,lecz równie nagle spoważniał i spojrzał na nią,nadal leżącą na ziemi.
- Nie tak łatwo wynieśc cokolwiek ze świątyni Wszystkowidzącego Boga, jestes pierwszą osobą której się to udało,godne pochwały.masz pewne nadzwyczajne zdolności,które szkoda byłoby zmarnować... Mamy dla ciebie pewną propozycje, nie, nie przesłyszałaś sie, MAMY...
-jak to... MACIE?? -zdziwiła się - jest was więcej? ale... jak...
- Jesteśmy starożytnym zakonem magów.
-oh... - z piersi dziewczyny wyrwał się stłumiony okrzyk- to dlatego... no tak...
-Chyba wiesz co cię czeka, jeżeli nam odmówisz? - zapytał mężczyzna z pewnym naciskiem w głosie.
Dziewczyna tylko spojrzała na czubki swoich butów i kiwnęła głową.
- Czyli widzę, że się rozumiemy, idealnie, idealnie - powiedział z nieukrywaną satysfakcją mag.
Do dziewczyny dopiero teraz dotarły konsekwencje wynikające ze słów maga i ogarnęło ją jeszcze większe przerażenie,zacisnęła dłonie lecz nadal wpatrywała sie jedynie w czubki swoich butów. Wiedziała bowiem, że nie ma w tym momencie wyboru, a jej los został przesądzony z powodu dziwnego kryszkału.Mag zbliżył się do niej i lekko uniósł jej głowę do góry chwytając za podbródek. Poczuła wszechogarniający ją dreszcz. Dziewczyna odruchowo cofnęła się krok do tyłu,oczekując na "posunięcie"maga.

Lugo33

To była zimna noc. Ciemne, burzowe chmury zasłaniały widok na gwiazdy i księżyc. Powietrze przeszyło wycie wilka. Szum lasu wydawał się nienaturalnie złowrogi i każdy szelest prszyprawiał o trwogę młodą podróżniczkę. Była sama, jedna na trakcie. Tak przynajmniej jej się wydawało. Nie mogła wiedzieć, co leci tuz nad nią kryjąc się za zasłoną chmur. W pewnym momencie,gdy spod chmur wyjrzała tarcza księżyca ujrzała wielkiego,czarnego kruka,którego błyszczące ślepia skierowane były prosto na nią.Przewróciła się na plecy a ptak wylądował przed nią.Długo wpatrywał się w nią,nie ruszając się,jednak ona lezała jak sparaliżowana,choć jej mózg pracował dwa razy szybciej. W pewnym momencie kruk zaczał się zmieniać, przed dziewczyną stanął mężczyzna w długim czarnym płaszczu.Jedyne,co łączyło go z krukiem,to czarne,przenikliwe oczy. Pokłonił się dziewczynie, wiedziała już, że to on miał ją ścigać.Do głowy przychodziły jej różne myśli,jednak była pewna powodu,dla którego ją ścigał. Nie powinna brac tego przedmiotu ze świątyni, wiedziała, ze przyniesie jej on zgube.Jednak pragnienie jakie nią kierowało było zbyt silne,by mogła je zdusić w sobie, moze to jego wina? -pomyślała dotykajac zawiniątka w jej kieszeni. Wciąż tam było, zawinięty w płótno gorący kryształ.Kamień zdawal się pulsować,własnym,wewnętrznym ciepłem. Był tak samo czarny jak oczy przybysza, o którym właśnie sobie przypomniała.Ów dziwny mężczyzna nadal stał przed nią i jakby czytał w jej duszy,powrócił dziwny strach,który poczuła,gdy dostrzegła kruka. On jedynie uśmiechnął się i czekał, az opowie mu wszystko.Wpatrując się w jakby hipnotyzujące oczy przybysza powoli zaczęła snuć opowieść.
-Ja wcale nie chciałam tego zabrać... - to jakby samo mnie "przyzywało",pragnienie było zbyt silne,musiałam ulec...
Kryształ stawał się coraz cieplejszy, w końcu zaczął parzyć.Dziewczyna jednak nie dawała niczego po sobie poznać,mężczyzna znów się uśmiechnął,jednak uśmiech ten był jedynie grymasem ust. Patrząc na jego twarz czuła, jakby patrzyła na dziób ptaka, który zupełnie nic nie wyrażał.Nagle i oczy straciły cały swój wyraz,mężczyzna odezwał się cicbym melodyjnym głosem:
-co zamierzałaś zrobić z kamieniem? Myslałaś, że uda Ci sie z nim tak po prostu odejść?
Dziewczyna nagle znów poczuła przypływ strachu,a mężczyzna jakby dobrze o tym wiedząc,roześmiał się dźwięcznie,lecz równie nagle spoważniał i spojrzał na nią,nadal leżącą na ziemi.
- Nie tak łatwo wynieśc cokolwiek ze świątyni Wszystkowidzącego Boga, jestes pierwszą osobą której się to udało,godne pochwały.masz pewne nadzwyczajne zdolności,które szkoda byłoby zmarnować... Mamy dla ciebie pewną propozycje, nie, nie przesłyszałaś sie, MAMY...
-jak to... MACIE?? -zdziwiła się - jest was więcej? ale... jak...
- Jesteśmy starożytnym zakonem magów.
-oh... - z piersi dziewczyny wyrwał się stłumiony okrzyk- to dlatego... no tak...
-Chyba wiesz co cię czeka, jeżeli nam odmówisz? - zapytał mężczyzna z pewnym naciskiem w głosie.
Dziewczyna tylko spojrzała na czubki swoich butów i kiwnęła głową.
- Czyli widzę, że się rozumiemy, idealnie, idealnie - powiedział z nieukrywaną satysfakcją mag.
Do dziewczyny dopiero teraz dotarły konsekwencje wynikające ze słów maga i ogarnęło ją jeszcze większe przerażenie,zacisnęła dłonie lecz nadal wpatrywała sie jedynie w czubki swoich butów. Wiedziała bowiem, że nie ma w tym momencie wyboru, a jej los został przesądzony z powodu dziwnego kryszkału.Mag zbliżył się do niej i lekko uniósł jej głowę do góry chwytając za podbródek. Poczuła wszechogarniający ją dreszcz. Dziewczyna odruchowo cofnęła się krok do tyłu,oczekując na "posunięcie"maga.
-Boisz się? - zaśmiał się mężczyzna. - Jest czego, uwież jest czego...

Milczący_Prorok

To była zimna noc. Ciemne, burzowe chmury zasłaniały widok na gwiazdy i księżyc. Powietrze przeszyło wycie wilka. Szum lasu wydawał się nienaturalnie złowrogi i każdy szelest prszyprawiał o trwogę młodą podróżniczkę. Była sama, jedna na trakcie. Tak przynajmniej jej się wydawało. Nie mogła wiedzieć, co leci tuz nad nią kryjąc się za zasłoną chmur. W pewnym momencie,gdy spod chmur wyjrzała tarcza księżyca ujrzała wielkiego,czarnego kruka,którego błyszczące ślepia skierowane były prosto na nią.Przewróciła się na plecy a ptak wylądował przed nią.Długo wpatrywał się w nią,nie ruszając się,jednak ona lezała jak sparaliżowana,choć jej mózg pracował dwa razy szybciej. W pewnym momencie kruk zaczał się zmieniać, przed dziewczyną stanął mężczyzna w długim czarnym płaszczu.Jedyne,co łączyło go z krukiem,to czarne,przenikliwe oczy. Pokłonił się dziewczynie, wiedziała już, że to on miał ją ścigać.Do głowy przychodziły jej różne myśli,jednak była pewna powodu,dla którego ją ścigał. Nie powinna brac tego przedmiotu ze świątyni, wiedziała, ze przyniesie jej on zgube.Jednak pragnienie jakie nią kierowało było zbyt silne,by mogła je zdusić w sobie, moze to jego wina? -pomyślała dotykajac zawiniątka w jej kieszeni. Wciąż tam było, zawinięty w płótno gorący kryształ.Kamień zdawal się pulsować,własnym,wewnętrznym ciepłem. Był tak samo czarny jak oczy przybysza, o którym właśnie sobie przypomniała.Ów dziwny mężczyzna nadal stał przed nią i jakby czytał w jej duszy,powrócił dziwny strach,który poczuła,gdy dostrzegła kruka. On jedynie uśmiechnął się i czekał, az opowie mu wszystko.Wpatrując się w jakby hipnotyzujące oczy przybysza powoli zaczęła snuć opowieść.
-Ja wcale nie chciałam tego zabrać... - to jakby samo mnie "przyzywało",pragnienie było zbyt silne,musiałam ulec...
Kryształ stawał się coraz cieplejszy, w końcu zaczął parzyć.Dziewczyna jednak nie dawała niczego po sobie poznać,mężczyzna znów się uśmiechnął,jednak uśmiech ten był jedynie grymasem ust. Patrząc na jego twarz czuła, jakby patrzyła na dziób ptaka, który zupełnie nic nie wyrażał.Nagle i oczy straciły cały swój wyraz,mężczyzna odezwał się cicbym melodyjnym głosem:
-co zamierzałaś zrobić z kamieniem? Myslałaś, że uda Ci sie z nim tak po prostu odejść?
Dziewczyna nagle znów poczuła przypływ strachu,a mężczyzna jakby dobrze o tym wiedząc,roześmiał się dźwięcznie,lecz równie nagle spoważniał i spojrzał na nią,nadal leżącą na ziemi.
- Nie tak łatwo wynieśc cokolwiek ze świątyni Wszystkowidzącego Boga, jestes pierwszą osobą której się to udało,godne pochwały.masz pewne nadzwyczajne zdolności,które szkoda byłoby zmarnować... Mamy dla ciebie pewną propozycje, nie, nie przesłyszałaś sie, MAMY...
-jak to... MACIE?? -zdziwiła się - jest was więcej? ale... jak...
- Jesteśmy starożytnym zakonem magów.
-oh... - z piersi dziewczyny wyrwał się stłumiony okrzyk- to dlatego... no tak...
-Chyba wiesz co cię czeka, jeżeli nam odmówisz? - zapytał mężczyzna z pewnym naciskiem w głosie.
Dziewczyna tylko spojrzała na czubki swoich butów i kiwnęła głową.
- Czyli widzę, że się rozumiemy, idealnie, idealnie - powiedział z nieukrywaną satysfakcją mag.
Do dziewczyny dopiero teraz dotarły konsekwencje wynikające ze słów maga i ogarnęło ją jeszcze większe przerażenie,zacisnęła dłonie lecz nadal wpatrywała sie jedynie w czubki swoich butów. Wiedziała bowiem, że nie ma w tym momencie wyboru, a jej los został przesądzony z powodu dziwnego kryszkału.Mag zbliżył się do niej i lekko uniósł jej głowę do góry chwytając za podbródek. Poczuła wszechogarniający ją dreszcz. Dziewczyna odruchowo cofnęła się krok do tyłu,oczekując na "posunięcie"maga.
-Boisz się? - zaśmiał się mężczyzna. - Jest czego, uwierz jest czego...
- Nie, nie boje sie - wyrawała sie mu i odwróciła, jakby uciekając, lecz po paru krokach zatrzymała sie zrezygnowana.