Szczęście

Milczący_Prorok

„Szczęście”

Widzę czarną księgę oprawioną w ludzką skórę,
Słyszę krzyki ludzi za wysokim murem,
Czuję krwi niewinnej mdlącą woń,
Czuję głód, coś mnie ciągnie doń.

Pochylam się nad rubinową kałużą,
Nie myślę, nie czuję, w czerwieni się nurzam,
Podnoszę wzrok i widzę martwe ciała,
Podchodzę do nich, widać wojna tak chciała…

Nad miejscem rzezi unosi się mara,
Jam jest niewinny, jam też ofiarą,
Wskazuje na mnie palcem i gest śmierci czyni,
Ja zaczynam uciekać przed stadami wilczymi,

Biegnę przed się pomiędzy drzewami,
Za mną wilki, a kruki nad nami,
Roślinność zrywa ze mnie ubrania,
Znów się potykam, sfora mnie dogania,

Ja wskakuje na drzewo, mam dosyć ucieczki,
Wilki odstąpiły, kruki pragną krwi,
Oganiam się od nich, lecz nie zwyciężam,
Zepchnęły mnie z drzewa, o ziemię uderzam,

Chciałem uciec, błagać o litość czy się poddać,
Leżę bez ruchu wśród trawy, deszcz zaczyna padać,
Czekam na śmierć w błocie,
Słyszę: „Wybacz”, wreszcie budzę się.

Widzę nad sobą Słońce, a wokół siebie drzewa,
Zauważam driadę, ona dla mnie śpiewa,
Słychać smutek w jej głosie, przeprosiny,
Ja jej wybaczam i ku niebiosom się wznosimy,

Lecimy nad wodą, nad łąkami, drzewami,
Nie jesteśmy sami, lecimy z ptakami,
Kierują się na zachód, ku słońcu, ku ciepłu,
Czuję drganie duszy, wiem, co znaczy szczęście.